Nie pozwól na zniszczenie danych zawartych na kasetach z kamer wideo z zapisem analogowym.

Starsze wersje to kasety 8 mm: video 8, Hi8.

Standard Video8 stał się powszechnie obowiązującym w latach osiemdziesiątych ubiegłego stulecia. W 1983 r. ustalono zasadnicze parametry tego systemu, przyjęte przez 127 wytwórców sprzętu wideo. Rozdzielczość systemu Video8 wynosi około 260 linii.

Rozwinięciem standardu Video8 jest Hi8, który posiada wyższą rozdzielczość 400 linii (534x400 systemu PAL), pozwala na oddzielne wyprowadzenie sygnałów luminancji i chrominancji oraz ma możliwość zapisu dźwięku w postaci stereofonicznej.

Urządzenia Hi8 posiadają kompatybilność wsteczną pozwalając na odtwarzanie i zapis taśm systemu Video 8.

W 1995 roku powstał zapis cyfrowy na taśmie magnetycznej - system DV. Rok później jego wersja w mniejszej kasecie – miniDV. Kasety DV i miniDV posiadają tę samą taśmę o szerokości 6,35 mm. Obie technologie posiadają dokładnie taką sama rozdzielczość pionową. Zapis dźwięku odbywa się w postaci PCM Stereo z jakością dźwięku CD.

W połowie lat dwutysięcznych standard Hi8 został wyparty bezpowrotnie przez DV.

Zapis DV jest zapisem cyfrowym na taśmie magnetycznej, więc nie istnieje, znane z kaset z zapisem analogowym, pogorszenie jakości samego nagrania.

Jedyne błędy może powodować uszkodzenie samej taśmy. Występują jednak coraz większe problemy z odtworzeniem czy przegraniem. W zdecydowanym odwrocie są kamery z zapisem (a więc i możliwością odtworzenia/przegrania) kaset miniDV. W ostateczności z pomocą mogą przyjść magnetowidy combo - też coraz większa rzadkość.

1 godzina filmu DV zajmuje 12,7 GB.

Zdecydowanie należy przegrać, z zastosowaniem odpowiednich konwersji, zawartość na inne nośniki cyfrowe - pendriv, dysk zewnętrzny, płyta DVD .