Przegrywanie

kaset VHS

Przegrywanie kaset VHS - pod tym sztandarowym nagłówkiem dziesiątki firm prowadzi działalność, a rzesze ludzi pragnących uchronić swoje nagrania przed bezpowrotnym zniszczeniem, szuka możliwości ich transferu na nośniki cyfrowe.

W tej chwili już tylko starsze pokolenie przypomina sobie lata siedemdziesiąte, osiemdziesiąte i dziewięćdziesiąte ubiegłego wieku, kiedy to na tym nośniku dostępne były zachodnie filmy i inne medialne dobra kultury. Powszechnie, również na kasety VHS, zgrywane były amatorskie domowe realizacje wideo. Również profesjonalne zapisy z uroczystości typu chrzest, komunia, ślub, pogrzeb były przenoszone na ten nośnik.

Czym były kasety VHS?

Kaseta wideo to urządzenie z taśmą magnetyczną, przeznaczone do zapisu, przechowywania i późniejszego odtwarzania sygnału audiowizualnego w magnetowidzie. Natomiast VHS ( Video Home System) to standard zapisu i odtwarzania kaset wideo, opracowany przez przedsiębiorstwo JVC w 1976, przeznaczony dla rynku konsumenckiego.

Rozdzielczość pozioma obrazu wynosi około 240 linii. Podaję ten parametr dla uświadomienia sobie jakości obrazu z tego wynikającą, zwłaszcza w kontekście następnych systemów zapisu obrazu. Przekładając te 240 linii na współczesne standardy, to jest to rozdzielczość 335×576 pikseli dla formatu PAL. Porównajmy te wielkości chociażby z systemem FullHD, gdzie rozdzielczość wynosi 1920x1080. Oznacza to, że do naszych oczu dociera przeszło 10-krotnie więcej punktów świetlnych.

Wróćmy jeszcze na chwilę do owych 240 linii. Dlaczego posługiwano się określeniem "linii" dla określenia rozdzielczości obrazu. Otóż trzeba się w tym momencie odnieść do technologii tworzenia obrazu w telewizorach lampowych, które nie wyświetlały obrazów - tak jak to jest we współczesnych tv - za pośrednictwem matrycy z rozłożonymi na niej pikselami. Kineskopy były wyposażone w lampy elektronowe, które wystrzeliwały w stronę ekranu pokrytego luminoforem trzy strumienie elektronów odpowiadające za wyświetlanie kolorów zielonego, czerwonego i niebieskiego. Te, łącząc się ze sobą, były w stanie wygenerować dowolną barwę. Lampy tworzyły obraz za pomocą poziomych linii, a tych, w zależności od systemu telewizji, było 576 (PAL) albo 486 (NTSC). Niezależnie jakiej rozdzielczości obraz dostarczyliśmy do odbiornika, ten zawsze wyświetlał określoną ich liczbę. Kasety VHS przystosowano do pracy z tego typu odbiornikami.

sVHS to nowsza odmiana VHS z rozdzielczością poziomą 400 linii, co odpowiada rozdzielczości 534x400 systemu PAL. Charakteryzuje się lepszą reprodukcją kolorów poprzez rozdzielenie kompozytowego sygnału wideo na dwa niezależne sygnały luminancji (jasności) i chrominancji (koloru). Dźwięk zapisywany jest z jakością Hi-Fi.

Taśmy w kasetach podlegają systematycznemu procesowi starzenia, a tym samym tracą jakość zapisanego obrazu, nawet gdy nie są używane. Aby ocalić nagrane wspomnienia, jedynym wyjściem jest zapisanie ich na płycie DVD lub innym nośniku cyfrowym.

Samo przegranie kasety do formatu cyfrowego nie poprawi jakości obrazu, pomimo iż rozdzielczość wynikowa jest wyższa. Można poprawić jakość obrazu w zakresie innych parametrów, poprzez edycję w dedykowanych programach.